Opgenomen in Kwaliteitsregister Uitvaartverzorgers

/in /door

Trots!

Wij zijn opgenomen in het Kwaliteitsregister van Uitvaartverzorgers. De voorloper op op het Keurmerk Persoonlijke Uitvaart, die kunnen we aanvragen als Memento Uitvaartzorg 2 jaar bestaat. Door opgenomen te zijn in dit register voldoe je aan de volgende keurkenmerken:

Uitvaartondernemers die in het bezit zijn van het Keurmerk dienen minimaal aan de volgende voorwaarden te voldoen:

  • De uitvaartonderneming is een kleinschalige lokale onderneming.
  • Persoonlijke aandacht en betrokkenheid staan centraal. U beslist alles zelf.
  • Iedere uitvaart wordt samen met u op maat samengesteld. Er wordt geen gebruik gemaakt van vaste draaiboeken en/of protocollen.
  • U ontvangt uiterlijk de volgende dag een transparante concept begroting.
  • U betaalt alleen voor diensten en producten die u daadwerkelijk afneemt.
  • De uitvaartondernemer dient minimaal 12 beoordelingen per jaar te krijgen met een gemiddelde score van minimaal een 7 van de 10.
  • De uitvaart hoeft niet direct in één gesprek geregeld te worden. De uitvaartverzorger komt, indien u dat wenst, iedere dag persoonlijk bij u langs om beetje bij beetje meer vorm aan de uitvaart te geven.
  • De uitvaartondernemer besteedt alle tijd die nodig is om samen met u een persoonlijke uitvaart te creëren. Er is geen maximum tijd die aan het verzorgen van een uitvaart wordt besteed.

Het uitgangspunt is dat de uitvaartverzorger die de uitvaart met u bespreekt, ook degene is die u op de dag van de uitvaart begeleidt.

Uw beoordeling bepaalt of de uitvaartondernemer het keurmerk mag blijven voeren.

Wist u dat u altijd vrij bent om uw eigen uitvaartondernemer te kiezen. Ongeacht hoe en waar u bent verzekerd (dus ook bij een natura uitvaartpolis).

Vanaf vandaag is het logo te vinden op onze site: www.mementouitvaartzorg.nl

love you mom and dad…

/in /door

Als je aan het werk bent en nietsvermoedend je notitieblokje openslaat en een lief briefje van je dochter tegenkomt. Dat ontroert me. En tegelijk, ben ik trots.

Want ja, als je vader en moeder een carrière switch maken, moet je als kind af en toe best wat inleveren. Ongevraagd ook nog. En dan denk ik terug aan het afgelopen jaar waarin we zakelijk gegroeid zijn, maar ook privé, als gezin met elkaar. Dit briefje is daar een mooi voorbeeld van. Het is soms best even lastig voor ze als ik vlak voor een spetterende zwemmiddag moeten afblazen omdat er een melding van overlijden is. Dan gaat werk voor en dat is best slikken, maar ze begrijpen het wel. Op een later tijdsstip hebben we er alsnog een feestje van gemaakt.

We zijn dankbaar voor het mooie beroep wat we kregen en het vertrouwen van al die families die ons hun de uitvaart van hun geliefde lieten begeleiden. We denken respectvol terug aan al die geliefden die overleden zijn en die een lege plaats achterlaten. Juist in deze dagen rond kerst en oud en nieuw is die plek zo pijnlijk zichtbaar.

We kijken ook vooruit! Want ook in 2019 staan wij dag en nacht klaar om te verzorgen, te begeleiden, te ontzorgen, te luisteren, te improviseren, te omarmen, te lachen (ja echt dat gebeurt) en elkaar te vertrouwen.

We wensen iedereen een fijne jaarwisseling en alle goeds voor 2019.

André en Nelleke Groenink

Memento Uitvaartzorg

Tiktak…

/in /door

en de tijd tikt door…

Het is een zonnige dag als ik de kleding bij ons verzorgingsteam ga brengen. Mooie blouse, nette broek en nog wat spulletjes van mevrouw. Gisteravond laat is ze onverwachts overleden. Tijdens de verzorging zie ik dat ze haar horloge nog om haar pols heeft. Hij doet het nog en tikt rustig verder alsof er niets aan de hand is.

Als je goed luistert kun je het tikken zelfs nog horen. En dat raakt me… de tijd tikt door zelfs na de dood. Het leven gaat verder en voor de nabestaanden van deze lieve mevrouw staat de tijd stil. Vaak is er geen besef van tijd, welke dag is het vandaag? Oh ja, ik had nog een afspraak, helaas vergeten. De tijd staat stil in je gedachten maar de klok tikt verder alsof er niets aan de hand is. De wereld gaat door alsof ze geen tijd heeft voor de dood.

In die periode waarin de tijd voor u of jou stilstaat, staan André en ik jullie graag bij. Wij zorgen dat alles wordt geregeld terwijl nabestaanden de tijd nemen om stil te staan bij afscheid nemen van uw of jouw geliefde. In die tijd van afscheid nemen, nemen wij alle tijd om dat afscheid tot in de details te regelen.

Na de uitvaart komen we na twee of drie weken nog eens bij u langs voor een nazorg gesprek. We bespreken dan alles nog eens rustig door en helpen als het nodig bij afhandeling van zaken. Ondertussen hebben wij de financiële kant al afgehandeld zodat u daar verder geen omkijken naar heeft.

Het horloge van deze mevrouw gaf ik tijdens het nazorg gesprek terug aan de nabestaanden en het horloge tikt nog parmantig door. Voor de nabestaanden is de klok weer gaan tikken, hun wereld gaat weer langzaam maar zeker open en wij kunnen deze uitvaart met een tevreden gevoel afsluiten. Wij zijn dankbaar voor dit mooie beroep.

Rode rozen

/in /door

Hij zat voorovergebogen toen ik binnen kwam. Verslagen, oud en moe… Ik geef hem een hand en hij zegt: “Nelleke, de dood is niet mooi, laten we het niet mooier maken dan het is. Het is vreselijk”. Ik moet hem gelijk geven. Als je je vrouw na meer dan 50 jaar huwelijk aan de dood moet verliezen, dat kan ik ook niet mooi noemen.

Na de liefdevolle verzorging baren we mevrouw thuis op. Ze wilde haar vertrouwde, geliefde plek niet verlaten en dat hoeft nu ook nog niet. De familie kan de tijd en ruimte nemen om thuis afscheid te nemen. Ook voor de kleinkinderen die af en aan lopen is het mooi om in een vertrouwde omgeving afscheid te nemen van hun lieve oma.

Bij het regelen van de uitvaart komt naar voren, alles moet sober. We maken het niet mooier maar eenvoudig. Als we bij het onderwerp “bloemen” zijn aangekomen, twijfel ik. Noem ik het? Ja, toch… ik wilde het bijna overslaan omdat ik het antwoord al dacht te weten. “Wilt u bloemen?” …bijna streep ik het onderwerp door maar dan: Meneer veert op, zijn rug gaat recht hij kijkt me aan en zegt met een glinstering in zijn ogen: “Jazeker Nelleke! Rode rozen moeten er komen. Die gaf ik haar altijd op haar verjaardag en die had ze ook als trouwboeket”. Zijn ontroering, ontroert mij vanbinnen terwijl deze heer opstaat en mij vol trots zijn trouwfoto laat zien. Ik maak een foto van het trouwboeket en die laat ik later aan de bloemist zien. Ze weet gelijk welke soort roos ze moet hebben en gaat aan de slag. Zelfs de vorm van het boeket kan nagemaakt worden. Een bloemstuk met een betekenis.

Op de dag van deze sobere uitvaart prijkt er tijdens de afscheidsdienst in het eenvoudige kerkgebouw een prachtig opvallend bloemstuk met dieprode rozen op de kist waar mevrouw inligt. Het zonlicht komt door de kleine kerkraampjes naar binnen zodat het nog meer opvalt. Rode rozen als teken van liefde van deze heer voor zijn geliefde vrouw. De dood is inderdaad niet mooi te noemen, maar de Liefde daarentegen… stijgt overal bovenuit.

Koffie met een gebakje

/in /door

Ze had zojuist haar mantelzorgers nog aan de telefoon gehad. “Houden jullie het nog vol met deze warmte?” had ze gevraagd. “Ja, wij wel… maar hoe gaat het met u?”. “Ach ja, had ze gezegd, met mij gaat het wel goed, ik houd het wel vol.” De volgende dag werd ze gevonden door het verplegend personeel, overleden toen ze naar bed wilde gaan. Ze belde wel vaker ’s avonds even, gewoon om een stem te horen en even te kletsen voor het slapen gaan.

Binnenkort zou ze 90 worden, ze was net verhuisd naar een verzorgingstehuis. Ze maakte plannen voor haar verjaardag. “Ik wil geen groot feest, maar iedereen die de moeite neemt op mijn verjaardag te komen, neem ik mee naar het restaurant voor koffie met gebak”. Ook als er visite kwam, nam ze die graag mee naar beneden voor een kopje koffie met een heerlijk gebakje.

Haar uitvaart werd goed bezocht door vrienden die haar omringden. De uitvaart was vriendelijk en eenvoudig, precies zoals mevrouw was. Helaas is die verjaardag er niet meer van gekomen. Maar iedereen die de moeite nam om naar haar uitvaart te komen, werd na de afscheidsplechtigheid getrakteerd op koffie met een gebakje.

Mijn broer en ik

/in /door

Mijn broer en ik

We kennen elkaar van de opleiding voor uitvaartbegeleider in Zwolle. Nee, hij is niet mijn echte broer. Maar, als er een situatie nagespeeld moest worden tijdens de opleiding, gingen we feilloos over op onze rol als broer en zus. Hij was de oudste en ik de jongste. Hij de bedachtzame en ik de snelle regelmiep die overal wat op aan te merken had.

Hij was de enige man in een aula vol vrouwen. Er was ook altijd wel wat aan te merken op mijn broer. Iedereen nam daar ook vrijelijk de ruimte voor. “Waarom ben je zo laat?” “Het knoopje van je jasje moet wel dicht kunnen hoor.” Geduldig maar af en toe zichtbaar gepikeerd liet hij het allemaal gebeuren. Soms dacht ik: “Mijn broer loopt zo nog weg en zien we nooit meer terug”. Halverwege de opleiding kwam ineens het hoge woord eruit. Hij kwam erachter dat hij geen uitvaartbegeleider wilde worden. Uitvaartspreker moest het worden. En ja, als er een uitblinkt in het spreken, dan is het mijn broer! Als hij een In Memoriam voordraagt klinkt dat als een symfonie. Zo prachtig mooi.

En zo kwam het ervan een aantal weken geleden alweer. Daar zaten we in die karakteristieke jaren 30 woning aan de eetkamertafel bij een familie thuis. Geen rollenspel, geen nagespeelde situatie. Nee, we vormden een team om woorden en vorm te geven aan een uitvaartplechtigheid.

Ik als bezorgde zus heb nog wel even gedacht: “Zou hij zijn haren wel kammen en zijn pak aantrekken?”. En daar kwam hij aanlopen op de dag van de uitvaart. 10 minuten te vroeg, strak in pak met een jasje dat dicht was. En in die prachtige aula met uitzicht op de velden van het Diepenheims landschap heeft hij op zeer professionele wijze een uitvaartplechtigheid begeleid. Niets op aan te merken, helemaal in zijn element en op zijn plek. En even dacht ik: “Kijk, dit is MIJN broer”.

 

 

Stilte

/in /door

 

Het is rond 16:00 uur als mijn telefoon gaat. “Mijn moeder is zojuist overleden” klinkt het door de telefoon. Ik was via een what’s app berichtje al geïnformeerd dat het niet lang meer zou duren en ben daarom voorbereid op dit telefoontje. Na een kort gesprekje spreken we af dat ik er rond een uur of half acht ben en dat we dan moeder gaan verzorgen.

Als ik binnenkom is het stil, heel stil. In een voorgesprek hebben we veel onderwerpen besproken voor de uitvaart en moeder lag toen in bed. Er was toen, gedurende de twee uur dat ik daar was, veel visite en moeder kletste er vrolijk op los. Ze zei: “Met dit is niets mis (wijzend naar haar hoofd), maar mijn lichaam wil niet meer”. Veel dingen met betrekking tot haar uitvaart heeft ze zelf nog kunnen regelen, zoals de kaart met prachtige bloesem en de bloemen.

En nu… het is stil in huis. Geen vrolijk geklets meer of het af en aanlopen van familie en vrienden. Definitief stil. We wachten op het verzorgingsteam. Als ze er zijn, hebben ze ook de kist meegenomen. We gaan samen aan de slag. Het is fijn om samen met familie de overledene te verzorgen en te kleden. Het is het laatste wat we voor haar kunnen doen.

“Ik zou mijn moeder graag nog opmaken, mag dat?” vraagt dochter. “Ja natuurlijk mag dat!” Samen rijden we moeder, die zojuist in de kist is gelegd, naar de woonkamer. We hebben daar meer ruimte dan in de slaapkamer. Dochter heeft de spullen al klaargelegd op de tafel en de lievelingsmuziek van moeder staat aan. We gebruiken de make up van moeder zelf, dat past het beste bij haar. Een moment van moeder en dochter alleen. Het verzorgingsteam verlaat stilletjes de kamer. De muziek klinkt, maar toch is het stil, rustig en vredig. Met veel professie maakt dochter haar moeder nog voor de laatste keer op. “Niet te veel”, zou moeder gezegd hebben. En zo gebeurt het. Niet te veel, maar precies genoeg. Het laatste wat deze dochter voor haar moeder kan doen en het is een waardevol moment.

Als dochter klaar is, sluiten we de kist en het verzorgingsteam, wat al die tijd geduldig heeft gewacht, neemt moeder mee naar het uitvaartcentrum. Uit respect loop ik een stukje voor de rouwauto de straat uit. Dochter loopt mee en we zijn stil, heel stil. Op de stoep kijken we de auto na en in de verte zien we in het donker de lichten van de auto steeds kleiner worden. “Dag ma” klinkt het naast me.

We gaan terug naar binnen, er moeten nog een aantal zaken geregeld worden. Of toch niet nu? Ik besluit te zeggen wat ik op dat moment voel: “Zullen we het hierbij laten voor vandaag?” Het moment van verzorging zou een mooie afsluiting van deze emotionele dag zijn. “Ik kom morgenochtend wel terug”. Dochter kijkt me dankbaar aan en geeft een knik. Samen met haar man neemt ze een wijntje om in stilte nog eens terug te kijken op deze emotionele dag.

Wat heb ik toch een prachtig beroep gekregen en dankbaar dat ik hier van getuige mocht zijn rijd ik in het donker weg en ook ik ben er stil van…

Lintjesregen

/in /door

Vandaag zijn de koninklijke onderscheidingen weer uitgereikt. Een feestelijke gebeurtenis Maar wist je dat deze onderscheiding altijd eigendom van de staat blijft? En dat deze na overlijden ingeleverd moet worden?

Hoe zit het nu en hoe “hoort” het precies?

Af en toe zie je wel eens dat onderscheidingen van een overleden persoon worden genoemd op een rouwkaart of in een advertentie. Het is mooi om deze speciale onderscheiding als eerbetoon aan de overledene een mooie plek te geven tijdens de uitvaart. De Nederlandse staat heeft daar protocollen voor.

Bij opbaring mogen de onderscheidingen opgespeld worden bij de overledene. Bij het definitieve sluiten van de kist moeten de onderscheidingen verwijderd worden. Je zou ze dan nog wel kunnen laten zien. Uit eerbetoon kun je de onderscheidingen dan op een onderscheidingskussen leggen, in de juiste volgorde als er meerdere onderscheidingen zijn. Je zou ze ook op het deksel van de kist kunnen leggen, of op een klein tafeltje in de buurt van de overledene. Onderscheidingen worden nooit op de grond gelegd, ook niet bij het graf.

Na de uitvaart moeten de onderscheidingen geretourneerd worden aan de staat. De nabestaanden krijgen vanzelf een brief van de Kanselarij der Nederlandse Orden (met een mooi woord) met het verzoek de onderscheidingen te retourneren, of een bedrag te betalen voor het in bruikleen nemen van de onderscheidingen. Zo kun je de onderscheiding van je dierbare toch nog langere tijd bewaren.

Hoe ga je om met verlies?

/in /door

Hoe ga je om met verlies?

Iedereen krijgt te maken met rouw. Dat kan bij het verlies van een dierbare zijn. Maar ook bij ingrijpende gebeurtenissen, zoals het verliezen van werk of een relatie, het verslechteren van je gezondheid of een kinderwens die onbeantwoord blijft.

Rouw kan, vooral na een tijdje, gepaard gaan met depressieve gedachten of lichamelijke klachten zoals vermoeidheid. Dan komt het gemis nog harder aan. Sommigen vragen zich dan af: “Is dit wel normaal? Het is al zo lang geleden!” Rouwen is hard werken en kost veel energie! Niet voor niets wordt het rouwverWERKing genoemd.

Pasklare oplossingen voor het verwerken van rouw bestaan niet. Wel kunnen er handvatten geboden worden, die u en jou kunnen ondersteunen bij de verwerking van verlies.

Bij Memento Uitvaartzorg is omzien naar elkaar een belangrijke kernwaarde. Daarom bieden wij op 8 maart a.s. een inspirerende presentatie aan over het thema: “Hoe ga je om met verlies?” Juist omdat wij, in ons werk ervaren dat er veel vragen zijn over rouw en de verwerking hiervan. Tijdens deze thema-avond geeft Eefje van Ravenhorst een mooie en duidelijke lezing. Zij is rouwdeskundige en heeft haar eigen praktijk voor rouw- en verliesbegeleiding. Ook heeft zij meegewerkt aan diverse boeken over dit thema.

Als blijvende herinnering is er de mogelijkheid een wit steentje te beschrijven en deze mee naar huis nemen voor jezelf of voor iemand anders. Het beloofd een inspirerende avond te worden. Van harte welkom, de toegang is vrij!

Zijn er nog vragen? Neem dan contact op met André of Nelleke Groenink van Memento Uitvaartzorg via emailadres info@mementouitvaartzorg.nl of telefoonnummer 06 43 03 54 99.

 

“Een waardig afscheid als mooie herinnering!”

/in /door

Elk mens verdient een mooi en waardig afscheid. Een afscheid dat past bij overledene én nabestaanden en dat als een mooie en bijzondere herinnering in gedachten blijft. En dat is precies wat André en Nelleke Groenink willen. Met hun uitvaartonderneming Memento Uitvaartzorg willen ze op een persoonlijke manier mensen begeleiden bij het afscheid van een geliefde.

Hun vak voeren ze met hart en ziel uit. Nelleke: “Als echtpaar voelen wij ons sterk persoonlijk betrokken bij onze klanten. Dat is ook nodig, want het afscheid van een geliefde is een pijnlijke, maar ook intieme gebeurtenis. Het is dan fijn als de uitvaart op een waardige en mooie manier verloopt, zoals de overledene dat heeft gewenst.”

Volgens André en Nelleke onderscheidt Memento Uitvaartzorg zich vooral door de persoonlijke aandacht die zij aan hun klanten geven. “Wanneer je kiest voor Memento Uitvaartzorg weet je zeker dat we alle tijd nemen die de nabestaanden nodig hebben. Zowel volwassenen als kinderen worden op een persoonlijke manier betrokken bij de uitvaart van hun geliefde. Er is alle ruimte om te rouwen, en om op je eigen manier afscheid te nemen van een geliefde.”

Om de uitvaart zo persoonlijk mogelijk te maken, is het belangrijk dat er uitgebreid gesproken wordt met elkaar. André: “Wij bieden zonder kosten een voorgesprek aan. Daarbij leggen we de uitvaart van tevoren tot in detail vast, om zo na het overlijden voldoende tijd en rust te creëren voor wat echt belangrijk is: afscheid nemen.”

Wilt u meer informatie over Memento Uitvaartzorg of wilt u een afspraak maken om uw wensen door te spreken? Bel ons dan gerust op ons mobiele nummer 06-43035499 of kijk op www.mementouitvaartzorg.nl. Wij zijn benieuwd naar uw en jouw verhaal.

 

Artikel Huis aan Huis november 2017