Rode rozen
Hij zat voorovergebogen toen ik binnen kwam. Verslagen, oud en moe… Ik geef hem een hand en hij zegt: “Nelleke, de dood is niet mooi, laten we het niet mooier maken dan het is. Het is vreselijk”. Ik moet hem gelijk geven. Als je je vrouw na meer dan 50 jaar huwelijk aan de dood moet verliezen, dat kan ik ook niet mooi noemen.
Na de liefdevolle verzorging baren we mevrouw thuis op. Ze wilde haar vertrouwde, geliefde plek niet verlaten en dat hoeft nu ook nog niet. De familie kan de tijd en ruimte nemen om thuis afscheid te nemen. Ook voor de kleinkinderen die af en aan lopen is het mooi om in een vertrouwde omgeving afscheid te nemen van hun lieve oma.
Bij het regelen van de uitvaart komt naar voren, alles moet sober. We maken het niet mooier maar eenvoudig. Als we bij het onderwerp “bloemen” zijn aangekomen, twijfel ik. Noem ik het? Ja, toch… ik wilde het bijna overslaan omdat ik het antwoord al dacht te weten. “Wilt u bloemen?” …bijna streep ik het onderwerp door maar dan: Meneer veert op, zijn rug gaat recht hij kijkt me aan en zegt met een glinstering in zijn ogen: “Jazeker Nelleke! Rode rozen moeten er komen. Die gaf ik haar altijd op haar verjaardag en die had ze ook als trouwboeket”. Zijn ontroering, ontroert mij vanbinnen terwijl deze heer opstaat en mij vol trots zijn trouwfoto laat zien. Ik maak een foto van het trouwboeket en die laat ik later aan de bloemist zien. Ze weet gelijk welke soort roos ze moet hebben en gaat aan de slag. Zelfs de vorm van het boeket kan nagemaakt worden. Een bloemstuk met een betekenis.
Op de dag van deze sobere uitvaart prijkt er tijdens de afscheidsdienst in het eenvoudige kerkgebouw een prachtig opvallend bloemstuk met dieprode rozen op de kist waar mevrouw inligt. Het zonlicht komt door de kleine kerkraampjes naar binnen zodat het nog meer opvalt. Rode rozen als teken van liefde van deze heer voor zijn geliefde vrouw. De dood is inderdaad niet mooi te noemen, maar de Liefde daarentegen… stijgt overal bovenuit.