Als ik binnenkom in het verzorgingstehuis ruikt het naar rode kool terwijl het nog maar lunchtijd is. Lekker ouderwets tussen de middag warm eten maar het zal ook vast heel praktisch zijn in de verzorging. Als ik met de lift naar boven wil gaan, stapt er een oude dame in de lift. Ik vraag naar welke verdieping ze wil om voor haar op het knopje te drukken, maar ze geeft me haar kamernummer, ervan uitgaande dat ik haar ook maar even breng. Oké… zo gaat dat dus. In mezelf moet ik lachen en natuurlijk breng ik haar even bij haar kamer.

Glimlachend kom ik aan bij de dame met wie ik een afspraak heb. Een voorgesprek bij een terminale dame. Ook hier gaat het er gemoedelijk aan toe er wordt zelfs verwacht dat ik even een sigaretje meerook als we haar kist uitzoeken, terwijl ik niet eens rook.

Ik heb zojuist kennis gemaakt met de personificatie van Pippi Langkous, alleen dan een stuk ouder. Wat een geweldig gesprek en wat kan deze mevrouw vermakelijk vertellen. De tijd vliegt voorbij en ondertussen bespreken we al haar wensen voor haar uitvaart. De reden voor dit gesprek is dat mevrouw graag alles zelf wil bepalen. Ze was al jong zelfstandig en heeft altijd voor zichzelf op moeten komen. En nu wil ze haar uitvaart ook vast leggen. Ze zegt: ”Het liefste wil ik een gaatje in mijn kist, zodat ik er ook nog bij kan zijn tijdens mijn uitvaart” Ik, iemand die graag alle touwtjes in handen houdt, begrijp dat volkomen. Maar ja… om nou een gat in die kist te boren. Dat gaat ons allebei te ver.

Gelukkig kan ze met een gerust hart haar uitvaart aan me over laten. En na ongeveer twee weken word ik gebeld door de dochter dat mevrouw is overleden. Na een ontmoeting met haar kinderen begrijp ik waarom ze alles zelf wilde regelen. De meningen verschillen enorm en gelukkig kon ik steeds terugvallen op het document in de laatste wensen map wat mevrouw zelf had opgesteld en ondertekend. Zo heeft jullie moeder het gewild. Wat kende ze haar kinderen toch goed

Maar niet alleen haar wensen zaten in de map. Ook een envelop voor mij met mijn naam erop. Er zat een handgeschreven briefje van mevrouw in voor mij. Een briefje van vertrouwen. Als ik tevreden naar huis rijd, moet ik onbewust glimlachen en ben ik intens dankbaar voor dit mooie vak. Mensen zijn zo mooi gemaakt! En daar mag ik iedere dag weer een stukje van zien.