Stilte

 

Het is rond 16:00 uur als mijn telefoon gaat. “Mijn moeder is zojuist overleden” klinkt het door de telefoon. Ik was via een what’s app berichtje al geïnformeerd dat het niet lang meer zou duren en ben daarom voorbereid op dit telefoontje. Na een kort gesprekje spreken we af dat ik er rond een uur of half acht ben en dat we dan moeder gaan verzorgen.

Als ik binnenkom is het stil, heel stil. In een voorgesprek hebben we veel onderwerpen besproken voor de uitvaart en moeder lag toen in bed. Er was toen, gedurende de twee uur dat ik daar was, veel visite en moeder kletste er vrolijk op los. Ze zei: “Met dit is niets mis (wijzend naar haar hoofd), maar mijn lichaam wil niet meer”. Veel dingen met betrekking tot haar uitvaart heeft ze zelf nog kunnen regelen, zoals de kaart met prachtige bloesem en de bloemen.

En nu… het is stil in huis. Geen vrolijk geklets meer of het af en aanlopen van familie en vrienden. Definitief stil. We wachten op het verzorgingsteam. Als ze er zijn, hebben ze ook de kist meegenomen. We gaan samen aan de slag. Het is fijn om samen met familie de overledene te verzorgen en te kleden. Het is het laatste wat we voor haar kunnen doen.

“Ik zou mijn moeder graag nog opmaken, mag dat?” vraagt dochter. “Ja natuurlijk mag dat!” Samen rijden we moeder, die zojuist in de kist is gelegd, naar de woonkamer. We hebben daar meer ruimte dan in de slaapkamer. Dochter heeft de spullen al klaargelegd op de tafel en de lievelingsmuziek van moeder staat aan. We gebruiken de make up van moeder zelf, dat past het beste bij haar. Een moment van moeder en dochter alleen. Het verzorgingsteam verlaat stilletjes de kamer. De muziek klinkt, maar toch is het stil, rustig en vredig. Met veel professie maakt dochter haar moeder nog voor de laatste keer op. “Niet te veel”, zou moeder gezegd hebben. En zo gebeurt het. Niet te veel, maar precies genoeg. Het laatste wat deze dochter voor haar moeder kan doen en het is een waardevol moment.

Als dochter klaar is, sluiten we de kist en het verzorgingsteam, wat al die tijd geduldig heeft gewacht, neemt moeder mee naar het uitvaartcentrum. Uit respect loop ik een stukje voor de rouwauto de straat uit. Dochter loopt mee en we zijn stil, heel stil. Op de stoep kijken we de auto na en in de verte zien we in het donker de lichten van de auto steeds kleiner worden. “Dag ma” klinkt het naast me.

We gaan terug naar binnen, er moeten nog een aantal zaken geregeld worden. Of toch niet nu? Ik besluit te zeggen wat ik op dat moment voel: “Zullen we het hierbij laten voor vandaag?” Het moment van verzorging zou een mooie afsluiting van deze emotionele dag zijn. “Ik kom morgenochtend wel terug”. Dochter kijkt me dankbaar aan en geeft een knik. Samen met haar man neemt ze een wijntje om in stilte nog eens terug te kijken op deze emotionele dag.

Wat heb ik toch een prachtig beroep gekregen en dankbaar dat ik hier van getuige mocht zijn rijd ik in het donker weg en ook ik ben er stil van…