Mijn broer en ik

We kennen elkaar van de opleiding voor uitvaartbegeleider in Zwolle. Nee, hij is niet mijn echte broer. Maar, als er een situatie nagespeeld moest worden tijdens de opleiding, gingen we feilloos over op onze rol als broer en zus. Hij was de oudste en ik de jongste. Hij de bedachtzame en ik de snelle regelmiep die overal wat op aan te merken had.

Hij was de enige man in een aula vol vrouwen. Er was ook altijd wel wat aan te merken op mijn broer. Iedereen nam daar ook vrijelijk de ruimte voor. “Waarom ben je zo laat?” “Het knoopje van je jasje moet wel dicht kunnen hoor.” Geduldig maar af en toe zichtbaar gepikeerd liet hij het allemaal gebeuren. Soms dacht ik: “Mijn broer loopt zo nog weg en zien we nooit meer terug”. Halverwege de opleiding kwam ineens het hoge woord eruit. Hij kwam erachter dat hij geen uitvaartbegeleider wilde worden. Uitvaartspreker moest het worden. En ja, als er een uitblinkt in het spreken, dan is het mijn broer! Als hij een In Memoriam voordraagt klinkt dat als een symfonie. Zo prachtig mooi.

En zo kwam het ervan een aantal weken geleden alweer. Daar zaten we in die karakteristieke jaren 30 woning aan de eetkamertafel bij een familie thuis. Geen rollenspel, geen nagespeelde situatie. Nee, we vormden een team om woorden en vorm te geven aan een uitvaartplechtigheid.

Ik als bezorgde zus heb nog wel even gedacht: “Zou hij zijn haren wel kammen en zijn pak aantrekken?”. En daar kwam hij aanlopen op de dag van de uitvaart. 10 minuten te vroeg, strak in pak met een jasje dat dicht was. En in die prachtige aula met uitzicht op de velden van het Diepenheims landschap heeft hij op zeer professionele wijze een uitvaartplechtigheid begeleid. Niets op aan te merken, helemaal in zijn element en op zijn plek. En even dacht ik: “Kijk, dit is MIJN broer”.