“Noem mij maar gewoon Wim”, uitvaart in Coronatijd
“Noem mij maar gewoon Wim”
Het is even na middernacht als de telefoon gaat. Op mijn scherm zie ik een bekende naam. Eind vorig jaar hebben wij het afscheid begeleid van haar moeder. Even hoop ik nog dat ze het verkeerde nummer belt, maar dat blijkt niet zo te zijn. Helaas is toch nog onverwachts haar vader overleden. Ook ik schrik van dit nieuws, want ook al is hij op leeftijd, hij was van plan 100 te worden en met zijn scootmobiel nog zeker pilsjes te drinken met zijn beste vriend.
Helaas is hem dat vreselijke Corona-virus fataal geworden. Het raakt mij omdat zijn zoon en dochter geen afscheid hebben kunnen nemen, het raakt me omdat hij zo benauwd was, het raakt me omdat de uitvaart niet vorm kan hebben zoals de kinderen graag willen.
Omdat de dochter en zoon van meneer in het buitenland wonen, regelen we de uitvaart via what’s app bellen. We worden er al snel handig in, en eigenlijk kunnen we alles op deze manier heel goed regelen. We nemen allemaal tegelijk koffie en delen herinneringen en er wordt ook hartelijke gelachen en soms is het net alsof we gewoon naast elkaar zitten.
Helaas is voor deze familie een condoleance niet mogelijk. Een grote teleurstelling voor de kinderen. Ik beloof over een alternatief na te denken en ’s avonds bel ik terug. “Als de mensen niet naar jullie toe mogen komen voor een eerbetoon, dan gaan wij gewoon naar de mensen toe.” Het is even stil. “We rijden met de rouwauto een route door het dorp van meneer en op de rouwkaart vragen we de belangstellenden om plaats te nemen op die route en rekening te houden met 1,5 meter afstand”. Zoon en dochter vinden het een goed idee en met google-maps stippelen we een handige route uit met belangrijke punten.
Op de dag van de uitvaart ontmoeten we elkaar. De kinderen nemen zelf in stilte afscheid van hun pa en na een kopje koffie in de aula vertrekken we naar het dorp. We zijn allemaal een beetje gespannen want, zou er wel iemand staan? Het is prachtig weer en als we op het eerste punt aankomen, het ouderlijk huis, staat de hele buurt op de stoep te wachten met allemaal een bloem in hun handen. Een gebaar, wat ik wist, maar de kinderen niet. Een ontroerend mooi eerbetoon. We rijden ook nog langs de kerk waar pa en ma getrouwd zijn en in overleg met de koster luiden de klokken. “Was dat ook voor onze vader?”… Daarna rijden we langs het verzorgingshuis waar pa en ma woonden. En ook daar staan mensen langs de route. De dokter, de ouderling, een oude buurvrouw, een nieuwe buurvrouw, een maatje van het biljarten, een oud-werkgever. Het is overweldigend voor zoon en dochter.
De bloemen hebben we verzameld en meegenomen naar het crematorium. We hebben ze om meneer heen gelegd. En in een zee van bloemen hebben we op informele wijze afscheid genomen van deze geliefde en vriendelijke meneer. Toen ik hem voor het eerst ontmoette zei hij: “Noem mij maar gewoon Wim”. Nou beste Wim, het is prettig u gekend te hebben.