Doei ouwe koei!
Doei ouwe koei,
Meestal als je in een hospice binnenkomt hangt er een serene rust. Maar deze keer was het even anders. Op dit uur was het even gedaan met de rust. Het gekwetter kwam me al tegemoet. “Ik ben boos” was de eerste opmerking die ik kreeg en met de armen over elkaar zat Pientje op d’r hurken in de hoek. Een vrolijk staartje wiebelt op haar koppie. “Ze is boos”… klinkt er vanuit de andere hoek. Grote zus Anna is er ook en valt haar zusje even bij met een wijze blik.
Tja… ik kan me wel voorstellen dat je je als kind je niet lekker voelt als je vader net is overleden. Dus… ik ga ook op mijn hurken in de hoek en Pien, Anna en ik kletsen even wat. De dametjes worden daarna liefdevol opgevangen door de medewerkers van het hospice terwijl ik met de familie in gesprek ga. Eerste hulp bij kinderleed… daar doen we ook aan! Ik heb wel de belofte moeten doen dat ik de volgende dag terug zou komen met een koffer om te knutselen voor hun papa.
Zogezegd, zo gedaan. En daar stonden die twee mooie grietjes de volgende dag mij al op te wachten. “Nelleke!!” hoorde ik al van ver. En wat waren ze ijverig bezig voor papa. Samen hebben we geknutseld voor hun papa. Een mooie vlinder beschilderd om als knop op de kist te gebruiken en later als aandenken te bewaren. En terwijl ze nog aan het kleuren en knutselen waren, bespraken we in alle rust de uitvaartwensen.
Bij het weggaan werd ik weer uitgelaten door de dametjes. “Doei ouwe koei” klonk het achter mij net zo vrolijk en ondeugend. Maar ook direct reuze vertrouwd, heerlijk als kinderen zo zichzelf kunnen zijn, ook met mij. “Doei soepkipjes… tot morgen…”En met een brede grijns stap ik in mijn auto. Bij kinderen gaan in zo’n week de emoties alle kanten op. Van boos, blij naar verdrietig en ondeugend en dan weer terug. Het is fijn om de taal van kinderen te kunnen spreken in zo’n situatie en ook vinden we niets raar of vervelend. Ze horen er gewoon bij. Ook al ben ik een “ouwe koei”