De koffer van mijn oma
Mijn oma was een markante statige dame met een mooi volle grijze haardos. Ik zie haar nog zo zitten aan haar tafel in het kasteeltje wat omgebouwd is tot seniorenwoningen. Een mooi Perzisch tapijt op de eettafel, een grote wandklok die nu bij mijn ouders aan de muur parmantig doortikt en een eiken vitrinekastje met Engelse kopjes. Ik was een klein meisje toen ze stierf en ik wilde niet kijken toen ze in de kist lag. Ik vond het eng en was bang. Iedereen was verdrietig, had sombere kleding aan en ik vroeg me af wat ik er deed.
Naast het mooie gebakstel wat ik van haar heb geërfd (ik houd wel vintage dus ik gebruik het ook echt) kreeg ik een paar maanden geleden nog een oude koffer die van mijn oma is geweest. Hij lag bij mijn ouders en ik mocht hem hebben: “Jij houdt van dit soort dingen”, zei mijn moeder. En, dat klopt! En ik vind het nog leuker dat hij van mijn oma is geweest en ook nog hilarisch genoeg een retro bloemetjesrok bevatte.
Ik heb de koffer ook in gebruik genomen. Voor Memento en voor de kinderen die bij de uitvaart betrokken zijn. Memento betekent gedenk! De koffer is omgedoopt tot “Ik denk aan jou koffer”. Ik neem de koffer mee als er kinderen betrokken zijn bij de uitvaart. Er zitten knutselspullen in waarmee ze iets moois kunnen maken voor zichzelf, of waar ze de kist mee kunnen versieren. Ze kunnen zelf kiezen. En het kunstwerkje wat ze met zorg hebben gemaakt kan ook weer een functie hebben tijdens de uitvaart en daarna bewaren. We hebben een vlinder die beschilderd kan worden en ook weer als knop op de kist gedraaid kan worden. Later kan deze mee naar huis en op een kaarsenhouder. Zo heb je als kind wat te doen en kun je een tastbare herinnering maken voor later. En hopelijk… voelen de kinderen zich dan niet zo verloren als ik dat deed. Want ook kinderen horen erbij.
